In de eerste maanden van 2000 toerde er onder de titel ISH een opvallende productie door Nederland. Het belangrijkste decorstuk was een door midden gehakte half-pipe, de ramps tegen elkaar. Het podium werd niet bevolkt door professioneel geschoolde acteurs of dansers, maar door een DJ, een human beatbox en zeven skaters die een energieke mix van skaten, hip hop en breakdance ten beste gaven. Drijvende kracht achter Stichting ISH was Marco Gerris, een Vlaamse skater met een Filippijnse achtergrond die zijn skills in het Amsterdamse Vondelpark had ontwikkeld. In ISH verbeelden hij en zijn vrienden de wereld van de skater, een wereld die aan videogames en computerspelletjes deed denken, maar vooral een wereld waarin alles om vrijheid, vliegen en snelheid draait. ISH was niet de eerste voorstelling waarin uitingen van straatcultuur, de zogenaamde urban arts, het hoofdingrediënt vormden. Al sinds begin jaren negentig had men zich binnen het gevestigde, gesubsidieerde theater de vraag gesteld of men nog wel om die urban arts heen kon. n 1998 stelde staatssecretaris Rick van der Ploeg extra geld voor dit soort gezelschappen en initiatieven beschikbaar. Hij vond dat nodig omdat jongeren en allochtonen nog steeds sterk ondervertegenwoordigd waren in het Nederlandse theaterveld. Mensen als Rufus Collins en Henk Tjon (De Nieuw Amsterdam), Felix de Rooy en Norman de Palm (Cosmic) hadden zich al sinds de vroege jaren tachtig sterk gemaakt voor het multiculturele theater in Nederland. Hun inspanningen hadden echter maar beperkt effect gehad.